We hebben geregeld vrijwilligers hier die ons helpen in de vallei, de meeste zijn jonge mensen die rondreizen en op verschillende plekken een fijne tijd willen hebben en nieuwe dingen willen leren/ervaren. Dat betekent dus ook dat we vaak afscheid nemen. We doen dit bij een kampvuur waarin iedereen deelt wat hij of zij waardeert in de persoon die vertrekt, mooie avonden en vaak vinden we het erg jammer dat er weer iemand verder trekt. Maar bij sommige mensen voelen we echt een gemis.
Floris is daar één van. Hij is precies drie maanden hier geweest. Een hele fijne jongen, creatief, vindingrijk, sociaal, grappig, heel veel kennis en gevoelig. Een enorme fijne toevoeging in de community. Ook een jongen die ontzettend genoot van alle mensen en de levendigheid. Met iedereen werd hij in korte tijd goede vrienden en als ze dan vertrokken had hij altijd een dag ‘last’ van het gemis. Hij heeft ze zelfs geteld, 15 keer nam hij afscheid.
Dit keer heb ik die dag. Ik mis Floris. Hij was hier zo thuis en ik was zo aan hem gewend.
Floris is terug naar Nederland, omdat hij graag zijn rijbewijs wil halen en geld wil verdienen zodat hij zijn vaste lasten kan blijven betalen. Dus ik snap het wel, maar tjonge wat wordt hij gemist en hopen we dat hij weer terug komt om verder te bouwen aan deze plek. Tegen die tijd hopelijk ook meer ‘vaste’ bewoners zodat hij meer vrienden heeft voor bij zijn kampvuren s’ avonds en om al zijn vele ideeën te helpen uitvoeren. Voor nu wensen we hem uiteraard een hele goede tijd in Nederland en gelukkig heeft hij o.a. het gooispel ‘Kubbs’ gemaakt en een Flower of Life op de waterput geschilderd dus we hij komt nog dagelijks langs in onze gedachten.
Strand
Hier in Portugal is de zomer losgebarsten. Temperaturen van 30 graden, wat in feest in April. Overal, echt overal zijn gele en paarse bloemen!
En wat genieten we toch van ons eigen strand. En over dat strand gesproken…ik zal daar wat over vertellen want ik krijg soms de vraag: ‘wat bedoel je met jullie eigen strand?’
Nou, toen we hier kwamen was naast de beek een grote woeste wildernis van bramen (je weet wel, zoals rond dat kasteel van Doornroosje). We hebben dat weggehaald met een grote verschredderaar en heel erg veel gemotorzaagd. Er ontstond naast een enorme berg snoeiafval ook een grote vlakke ruimte met prachtige kurkeiken als cadeau.
Die ruimte hebben we toen gelijk gemaakt, ontdaan van de braamwortels, er vele meters worteldoek overheen gelegd en toen strandzand erop laten storten. Langs de randen stenen muurtjes gemaakt, heel veel harken en toen…een heerlijk strand met bomen voor schaduw en hangmatten ertussen, mijn aerial silk doek hangt. Strandstoelen, zitzakken en een picknickkleed. Een stromende klaterde beek ernaast waar je in kunt liggen om even af te koelen. Een groen talud aan de andere kant met ons huis en de yurt.
Iedere keer als er een Portugees komt en ons strand ziet, moeten ze wel lachen maar vinden het ook heel slim en mooi.
Een zeer geliefde plek van ons en de vrijwilligers.
Hopelijk hebben jullie nu een beetje beter beeld van ons ‘eigen’ strand.
50 jaar revolutie
Het is dit jaar 50 jaar geleden dat de revolutie hier in Portugal plaatsvond en dat wordt gevierd.
Een prachtige dag, en het dorpsplein voor de kerk van Aljezur zat/stond het helemaal vol met mensen. Er was een fanfare orkest. Veel optredens, theater, zang, dans, allemaal heerlijk ongedwongen en vrij. Alles door elkaar heen, oud en jong, veel kleur, bier, zon en ijsjes.
Opeens nodigde de dansgroep mensen uit het publiek uit voor hun volksdansen en ja hoor, een paar minuten later stond ook Punam te Weense walsen met een oudere Portugese heer. Ik verstond het ‘Um, dois, três’ van mijn danspartner wel maar ik kreeg dat typische huppeltje niet onder de knie. Botsen tegen andere mensen ging me wel heel goed af.
Wim die aan de rand zat gniffelen omdat hij wél heel goed dat hupje kent en genoot van dit hilarische danstafereel van honderden alternatieve Weense walsen. Hij had dolgraag die Portugese vrouwen willen laten zwieren over dit bomvolle dorpsplein maar durfde de vele draaien nog niet aan met zijn been.
Een heerlijke dag om mee te maken. Uiteraard ging alles in het Portugees maar het voelde toch alsof we de revolutie geschiedenis een beetje meekregen.
Over Wims been gesproken, het gaat super goed. Hij loopt weer, de wond is dicht. Ontzettend fijn en dankbaar voor zijn herstel. En…hij heeft weer gemotorzaagd! Best spannend hoor. Ik zag het aan zijn gezicht, maar deed het toch.
Trots op deze stap en fijn ook want we zijn met de strandopgang trap bezig en gebruiken daarvoor dikke boomstammen uit ons bos en zo’n handzaag is dan een wel hele tijdrovende klus.
En Wim is sowieso heel blij want…het dak van zijn ToolTempel zit erop! Fried, een vriend van Wim uit Nederland was drie weken bij ons en wat hebben die twee heerlijk samen klussen gedaan. Een feestje om af en toe iemand erbij te hebben die zelf ook klus kennis heeft.
En gezellig was het!
Ik heb nog nooit zoveel pannenkoeken (zijn favoriet) gegeten als in deze drie weken 😉. Dank je wel Fried, voor je hele fijne verblijf!