De blog van januari, een beetje later dan normaal. Er is iets gebeurd, wat al mijn aandacht vroeg:
Na de heerlijk rustige december maand zouden we weer opstarten met een groep vrijwilligers. Via work-a-way hadden we veel aanvragen gekregen en daaruit acht mensen uitgenodigd om te komen. Super veel zin hadden we hierin. Helay uit Engeland kwam als eerste, ze is het hart van de permacultuur tuinen die we gaan aanleggen. Van te voren had ze al veel onderzoek gedaan, de opleiding gevolgd, schetsen gemaakt. We maakte plannen en Nuno, onze Portugese loonwerker, kwam met zijn graafmachine voor het grove werk. Wim zaagde nog wat bomen om wat hij al 35 jaar lang zonder problemen doet en toen…. toen schoot de motorzaag weg, het onderbeen van Wim in…
In een seconde van onoplettendheid, veranderde veel.
Op het moment dat dit gebeurde was Wim daar alleen en hoorde we niets en dus strompelde hij op adrenaline naar ons huis. Ik zag hem in de vallei en had meteen door dat het heel ernstig was, enorm veel bloed en een hele grote open wond. Met verband en schilders tape probeerde Wim zijn been zo goed mogelijk dicht te maken. Ik rende naar boven waar de auto stond. Gelukkig was Haley daar ook en meteen sprongen we in de jeep, Wim achterin met been omhoog en met heel veel vaart naar de brandweer in Aljezur gereden. Daar stond de ambulance klaar en deze reed Wim naar het ziekenhuis waar hij werd geopereerd.
,Wat was dit een verschrikkelijk uur.
Schrik, shock, angst, paniek, handelen.
Het moment dat Wim in de ambulance lag en omringd door dokters met kennis van wonden, maakte het mogelijk om weer beetje bij beetje te kunnen ontladen. Ook Wim zelf, die tot op dat moment in zijn overlevingsmodus zat.
Ik had best veel angst of Wim zijn been en voet nog zou kunnen gebruiken en was daardoor blij dat Haley mee was, die helder kon blijven denken en mij gerust kon stellen.
In het ziekenhuis werd Wim geopereerd en vervolgens zijn been dicht gehecht. We mochten hem gelukkig ’s avonds al weer ophalen. Hij had erg veel pijn, was misselijk en sliep dagen en nachten. Moeilijk om te zien. De man die altijd maar doorgaat en er altijd staat en voor alles een oplossing heeft. Mijn krachtige veilige rots in de branding, nu amper in staat om zichzelf om te draaien in bed.
Wim voelde zich verslagen, verdrietig en ook erg boos. Boos op zichzelf. Pijnlijk om te zien.
Het frustreerde hem om helemaal niets te kunnen en helemaal nu precies in de week dat Annie, Floris, Cadance, Chay, Thea, Brieuc en Nadia kwamen. Een hele club waarmee we lekker zouden gaan bouwen. Waarbij Wim, met al zijn timmerervaring, de groep zou leiden bij het bouwen van een prachtig houten toiletgebouw.
Daar stond ik opeens alleen met al deze mensen. Ik kon ze niet meer afzeggen. Sommige arriveerde zelfs op de dag van het ongeluk. Gelukkig waren het allemaal hele fijne mensen, werd er door hun zelf elke dag gekookt en in de avonden namen ze het eten mee naar beneden en aten we het met z’n allen op in ons tiny house zodat Wim op de bank kon meegenieten van de groep. Hele fijne warme avonden, met zijn tienen in ons knusse huisje. Maar ik had het zwaar, het aansturen van de mensen, alles uitleggen, regelen, welkom heten maar voorál het zien van Wim was pittig. Ik had het emotioneel moeilijk maar hield me zo vaak als ik kon groot en sterk.
Na anderhalve week ging het beter met Wim, minder pijn maar moest wel een keer opnieuw geopereerd doordat de wond ontstoken was. Om de dag gaat hij naar het medisch centrum in Aljezur om zijn been te verzorgen en dat is fijn, die zorg.
Ook mentaal en emotioneel ging Wim aan de slag met het begrijpen en helen van het ongeluk. Dit bracht hem meer rust, kon er steeds beter over praten en zijn boosheid en frustratie werd langzaamaan iets minder. Mooi en fijn hoe hij de zachtheid probeert te omarmen.
Inmiddels kan Wim zich voortbewegen met prachtige houten krukken die gelijk de eerste dag door Floris werden gemaakt van gevonden bomenstammen in het bos. En kan hij nu rondrijden want de wond zit aan het linkerbeen en de jeep is een automaat.
Ondanks dit alles is er toch ook veel gedaan.
Zo is de hele vallei gemaaid, staan er vier grote ‘De Waard’ tenten op. Er zijn twee compostbakken getimmerd van eucalyptus stammen.
We zijn bezig met het creëren van een prachtige tuin. Met mooie trappetjes, stenen muurtjes, bedden vol groente. Er zijn bomen geplant. We hebben zelfs al ons onze eerste sla gegeten!!!!
Wims 65 geboortejaar gevierd met een heerlijk pizzafeestje.
Ons strand wordt steeds mooier. De groepskeuken is helemaal af en wordt volop en met veel liefde gebruikt.
Daarnaast ook veel mooie momenten, een bijzondere volle maan ceremonie geleid door Cadance, kampvuuravonden en gitaar en zang. Er zijn bloemen gevilt in de yurt, natuur meditaties gegeven, er worden veel spelletjes gespeeld en in de weekenden weet iedereen de zee te vinden om te spelen in de golven.
Maar vooral en bovenal kijk ik er naar uit dat Wim weer volledig is hersteld, en we weer naast elkaar kunnen staan want ons motto is: ‘Samen is alles leuker!’
