Ik lig op een paar balken, die straks de veranda gaan worden, in de stralende zon. Het is heet, met enkel een korte broek aan, heb ik het heerlijk hier.
Wim maait het groene gras wat als een stralend tapijt volop groeit (en ondertussen nadenkt over een paar schapen of een koetje omdat het toch wel heel veel gras is) en ook de bomen zitten nog gezellig in hun groene bladeren.
Met de herinneringen aan de koude natte november maanden in Nederland maakt dat ik extra geniet hier eind november in Portugal.
Naast het genieten van deze overvloedige zon en het besef van de groeikracht van de natuur, kijk ik ook terug op een maand met parels van mooie momenten.
We kregen maarliefst negen nieuwe work-a-wayers, naast de twee meiden die in oktober er al waren. En dat betekende niet alleen extra helpende handen maar vooral ook veel levendigheid, gelach, tranen, verhalen, ontdekkingen en sprankels.
Iedere avond aten we heerlijk bereide maaltijden en trokken we een ‘kaartje’, op die kaartjes staan boeiende vragen waarop ieder zijn mening of verhaal kan vertellen. Dit maakte dat we diepgaande gesprekken kregen over onderwerpen waar we anders niet zo snel op gekomen zouden zijn. Geregeld werd er hierdoor ook wat aangeraakt en was er ruimte voor kwetsbaarheid, vragen te stellen en hierdoor elkaar steeds een beetje meer ‘zien’.
En wat een werkplezier met de groepskeuken! Er is heel veel gedaan. Vooral het lemen, wat een flinke klus was omdat de muren erg hoog zijn en we drie lagen aanbrengen, werd als een leuke klus beschouwd. Niemand had het ooit gedaan en dat maakte dat de vrijwilligers genoten van deze ervaring, het leren met plezier, een zichtbaar resultaat en gepaard met hun eigen muziek, die níet altijd onze smaak was.
Ook zijn er ‘bokken’ gemaakt van boomstammen om de eucalyptussen op te kunnen schillen en brandhout te zagen. Van de heuvel waar we op uitkijken hebben we alle verbrande struiken afgezaagd en de dode omgevallen bomen verwijderd. Al speerwerpend gooide we het verbrande spul naar beneden om het daar allemaal te verzamelen.
En zelfs een klus waar Wim erg tegenop zag bleek een spontaan feestje te worden. Door de vele regenbuien van oktober waren er flinke en diepe geulen in de weg ontstaan. Die wilde we graag opvullen zodat we er weer makkelijker overheen kunnen rijden. Een zwaar en niet zo’n leuk karwij. Wim vroeg aan de vrijwilligers of ze wilde helpen ‘Tuurlijk!’ was het antwoord. En zo werd er puin in de aanhanger geschept, schoppen, harken, sloophamers, kruiwagens én de vijf vrijwilligers in de aanhanger geladen. Op naar de gleuven en vervolgens werd er als een trein in volle vaart geschept, gegraven, aangestampt, gedanst en al zingend en polonaise lopend alle gleuven gevuld. Binnen een uur was de hele klus klaar! Wim wist amper wat er gebeurd was, verbijsterd en vooral erg blij.
En de pizza oven is gerestaureerd! De vloer van de oven was oud, kapot en brokkelig en vooral heel lastig om de pizza’s in- en uit te halen. Maar twee dagen lang, lag Nadia in deze oven met enkel benen die eruit staken om alle vuurvaste stenen waterpas erin te maken. Uiteraard hebben we de opening van deze nieuwe oven gevierd met een heerlijke pizza / kampvuur avond.
Ook de dankbaarheid van de vrijwilligers zelf is fijn, hartverwarmend en lief. Ze voelen zich thuis, veilig en gezien. Sommige wilde een week komen en bleven drie weken en er zijn plannen van meiden die in januari weer terugkomen, dat voelt zo goed.
Intensief
Maar ook best wel intens al die vrijwilligers op het terrein en in ons huis.
Ik (Punam) heb de verzorgende gastvrouw taken, beantwoord alle mails en vragen, spreek dingen af, maak de tenten en bedden in orde, haal ze op, breng ze weg, leid ze rond en leg van alles uit. Ook heb ik oog voor het sociale gebeuren, voel goed wat er nodig is, of er andere behoeftes heeft, luister en praat met ze, maak het gezellig en bedenk leuke dingen om het werk heen én werk ook zodra het kan ook lekker mee.
Door het vele geven heb ik soms wel even extra behoefte aan wat tijd voor mezelf en die tijd nemen is voor mij een uitdaging en een belangrijk leerpunt.
Wim houdt zich voornamelijk bezig met werk voorbereiden,
klaarzetten, uitleggen, voordoen, bijsturen en helpen. Omdat we te maken hebben
met vrijwilligers die niet geschoold zijn als timmervrouw, metselaar of stukadoor
heeft hij vaak zijn handen vol, en komt hij zelf maar mondjesmaat aan zijn
eigen werk toe. Bijvoorbeeld het maken van de waterleiding, wat te ingewikkeld
is om uit te leggen. Geregeld komt het dan ook voor dat Wim dan ook ná half 6
nog bezig als de rest gaat chillen, eten koken of douchen in de beek. Op die
manier kan hij zijn werk toch in alle rust afmaken en genietend van al het werk
wat verzet is.
Wat het ook zo fijn maakt zijn de lange pauzes en de
weekenden die worden gevuld met dingen als aerial silk, acro yoga, vilten, mediteren.
Met de laatste groep hadden we zoveel pret met de acro yoga, zelfs Wim vloog op
een gegeven moment door de lucht op de voeten van Josefine. Samen ontdekken en co-creëren
we, met kampvuren, cacao en volle maan ceremonies, gitaar, zingen, djembé,
wandelingen naar een ‘secret lake’ of een heerlijke stranddag.
Deze combinatie van werken en ontspanning maakt dat het nog fijner en leuker is dan we hadden verwacht.
Trouwe fans
Half november brengen we iedereen naar het dorp en zeggen we ze gedag en tot gauw, we wassen al het beddengoed en maken alle bedden weer op, voor een vakantie weekje met mijn familie. Ze komen voor de eerste keer en vooral mijn ouders waren zo nieuwsgierig en hebben erg meegeleefd met het hele proces, dat ze het nu toch echt heel graag willen zien. Ook mijn oudste zus met haar man en mijn jongste zusje zijn erbij.
Vol trots rijden en wandelen we rond over het terrein en vertellen honderduit. We werden gezegend met een week lang stralende zon! Prachtige lange dag wandelingen over de kliffen langs de oceaan, heerlijk gegeten, spelletjes gespeeld maar vooral erg blij en dankbaar om een weekje zo dicht bij elkaar te zijn en daar volop van te genieten.
En nu
Is mijn familie weer terug in Nederland en zijn Wim en ik een weekje even helemaal alleen samen. Bewust, even een pas op de plaats, alles in kaart brengen, plannen maken, voorbereiden maar ook vooral om even stil te staan, na te genieten van deze prachtige maand, ervaring te delen en te reflecteren. Althans, zo had ik het bedacht, de praktijk wijst echter uit dat Wim vooral heel veel aan het werk is, veel dingen regelt en zijn trip naar Nederland aan het voorbereiden is. Dat maakt me wel wat verdrietig, ik zit wat anders in elkaar, ik heb rustpauzes nodig. Mezelf, mijn ziel wat extra voeden en de verbinding sterker te voelen. Ruimte te nemen voor creativiteit.
We zijn er nog niet helemaal uit hoe we hier beter, en voor beide op een fijnere manier mee om kunnen gaan maar ik voel wel dat het belangrijk is om naar te kijken zodat we ook sámen kunnen nagenieten en uitademen.
