Het is 3 september en het regent!
Wat een zaligheid voor de aarde en de nog gloeiende wortels in de grond. Wat een cadeau dat ze na een warme zomer, de brandende hitte van het vuur en de vlammen die de stammen deed verschroeien nu overvloedig water krijgen.
Het gevaar van oplaaiend vuur is nu met deze regen aan het verdwijnen en al het zwarte as lijkt al minder zwart.
Wel een beetje onverwachts, opeens die donkere wolken, wind, regen en zelfs even hagel! Ik had het natuurlijk wel kunnen weten als ik naar de weersvoorspelling had gekeken maar dat doe ik nooit.
Afijn, onverwachtse regen dus en daardoor als een dolle zeilen pakken en alles afdekken. Heerlijk om te beseffen dat ik normaal altijd alles maar buiten kan laten staan.
Wim is naar Nederland voor het afronden van dingen die nog niet afgerond waren. Opruimen en inpakken van spullen die nog in de werkplaats waren achter gebleven. Het opleveren van de school die we mochten beheren en het schilderen van alle deuren en kozijnen van de werkplaats met woonhuis voor de verkoop.
Zin in? Nee, veel liever zijn we aan het opbouwen in Portugal. Dit is echter de realiteit.
Doordat Wim al naar Nederland is en ik nog een paar weken hier blijf om het land niet te lang alleen te laten is dit tegelijkertijd een fijne manier om te helen na de brand.
In alle rust, na al vele brandweerwagens, jeeps, helikopters, vliegtuigen, bulldozers op ons land, is er nu helemaal niemand meer. Het is weer stil. Heerlijk stil.
Ik kan mezelf weer horen en de wind door de bladeren van de bomen, de krekels, de vogels, de bijen, de kikkers en het getrippel van het wilde zwijn. In de rust vind ik mezelf, door te schrijven, te lezen, door stil te kijken, te wandelen maar vooral door creativiteit.
Ik heb mijn yurt helemaal ingericht en echt, zo’n mooi atelier heb ik nog nooit gehad. Knus, warm, rond, omhullend en al mijn fijne ‘kunst’ spulletjes bij elkaar. Een feest om in te richten en nu een heerlijke plek om dicht bij mezelf te zijn. Mijn gevoelens van afgelopen tijd te voelen en om te zetten in kunst. En het helpt. Ik voel me weer blij worden, ik lach, ik dans en geniet weer. De angst maakt plaats voor vertrouwen.
Toch mis ik Wim wel. We praten altijd graag samen, delen over de dingen die we tegenkomen, uitdiepen, spiegelen, samen lachen om situaties, plannen maken of gewoon fijn samen bezig zijn. Maar missen is oké dan weet ik ook hoe graag ik hem zie zoals Claudia de Breij mooi zingt.
Maar voor nu lig ik op ons strand, gelukzalig te zijn in een hangmat. Mijn aandacht is bij een specht die aan het bouwen is, in een boom verderop. Geklop op de stam, urenlang, zoals Wim met een hamer, doet deze specht hetzelfde met zijn snavel. Ik weet niet zoveel van vogels maar vroeger keek ik graag naar filmpjes van Woody Woodpecker en dit klinkt dus precies zo. Van de beeldbuis naar een heuse boom boven mijn hangmat. Ik geniet van de ijverige Woody, die zich door niemand laat afleiden en fanatiek door bouwt aan zijn boomvilla. Ja, hij lijkt echt op Wim.
11 september, het is maandagmiddag, ik wil naar het dorp voor boodschappen en daarna lekker dansen maar….de jeep start niet, help, wat nu?
Ik heb me nog nooit verdiept in auto’s, ook nooit een auto gehad, ik was zo’n trein en fiets meisje. En nu heb ik opeens te maken met een niet vertrekkende jeep in plaats van vertraging op het spoor of een lekke band.
Dus de berg maar op en ik bel Wim. Liefdevol en met geduld krijg een uitgebreide auto-les met bijbehorende foto’s.
Zo leer ik hoe de motorkap opengaat, wat echt serieus lang zoeken was. Startkabels in een geheime ‘onder de mat’ plek ontdekt. De accu gelokaliseerd en met een andere accu die we gelukkig nog hadden die enorme onhandige mega grote knijpers op piepkleine schroefjes geplaatst. Na uiteraard minimaal acht keer te hebben gedubbelcheckt of plus op rood zat en min op zwart. Langzaamaan begon ik het stoer te vinden. Die pret duurde echter niet heel lang want er zelf na een half uur aan de tweede accu lukte het helaas niet om te starten.
Tja, dansjurk maar uit en wandelpakje aan en op naar het dorp, lopend… Gelukkig hou ik van lopen dus dat is verder niet zo erg maar onhandig is het wel als je hier geen auto tot je beschikking hebt.
Omdat de bergen na de brand helemaal zwart zijn, besluit ik kleur aan te brengen op de buitenmuur van de groepskeuken.
Grote kleurrijke bloemen met helder groene bladeren. Dit is genieten! Zelf stoer een steiger in elkaar gezet.
En dan, spelen met penselen, verf en kleur. Iedere dag komt er weer een bloem bij.
Het schilderen maakt me blij en vredig van binnen. Ik geniet en droom weg tijdens het aanbrengen van verschillende tinten roze verf. Er verrijst een kleurrijk boeket. Na een aantal dagen schilderen staat daar een blije muur te stralen, net als ik!
Er is weer vreugde en kleur terug in de vallei.
En dan, 16 september…ga ook ik naar Nederland.
Priya, André, hun zoontje Sol en de twee honden komen ons huisje bezielen. Zo ontzettend fijn om te weten dat er mensen en liefde op het land en in ons huis is, dus met een gerust hart vertrek ik.
Van te voren een beetje bang voor de hectiek. De drukte, veelheid, de geluiden en prikkels die ik in Nederland tegemoet ga.
Maar het valt reuze mee en ik vind het juist wel fijn om even in Nederland te zijn. Het staat bol van activiteiten én een hele leuke verrassing:
Na een gezellig uitje met mijn zussen en moeder waarbij we gevaren hebben door de Amersfoortse grachten. Wilde mijn oudste zus graag foto’s maken op het strand. Ik vond het prima, ik hou van het strand, dus reden we daar naar toe en ik vermoede helemaal niets anders dan dat.
Echter…net voordat we de parkeerplaats opreden werd mij een blinddoek omgedaan. Ik kon echt niet bedenken waarom dat zou zijn maar ik vond het wel leuk, beetje spannend zelfs.
Na een stukje lopen mocht de blinddoek af. En een grote ‘Surprise!’ werd me toe geroepen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn hele familie stond daar, met een groot spandoek en een zelfgemaakte Sarah pop!
Het voelde zo speciaal! Ontroerend om te beseffen dat iedereen voor mij gekomen was naar dit strand. Echt, ik bleef lang in een soort ‘ongelofelijk’ besef.
Wat kan een mens zich bijzonder voelen door zo’n verrassing. En wat een lieve familie heb ik toch!
En nu, 30 september, na heerlijke dagen met familie, heel veel bezoekjes, inpakken van de aanhanger, met voldane dankbaarheid en goed gevoel over de vele ‘afrondingsvinkjes’ die we hebben kunnen zetten, weer op weg naar Portugal. Naar huis!
