Ik schrijf deze blog, onder de schaduw van de bomen op ons eigen strand naast ons huis!
Ja, ze staat!
Het was best een uitdaging om hier een kraan te regelen die ons huis in elkaar kon zetten. Bedrijven in het Portugees benaderen en daarna ook nog uitleggen wat we nodig hadden.
Toen dat gelukt was en we een datum hadden, ging het precies de dag ervoor flink regenen! Tja, de plek met de meeste zonuren van Europa wil niet zeggen dat het nooit regent (gelukkig maar). Aangezien we in Nederland het huis al een keer hadden opgebouwd in de regen en twee jaar later hadden gedemonteerd in wederom stromende regen, wisten we hoe enorm onhandig en vervelend dat was en kozen we ervoor om de dag te verplaatsen. Ook voor de kraan zelf, die met zijn gewicht moeite zou hebben om de weg omhoog te maken in de natte kleigrond.
Ja, ze staat!
Het was best een uitdaging om hier een kraan te regelen die ons huis in elkaar kon zetten. Bedrijven in het Portugees benaderen en daarna ook nog uitleggen wat we nodig hadden.
Toen dat gelukt was en we een datum hadden, ging het precies de dag ervoor flink regenen! Tja, de plek met de meeste zonuren van Europa wil niet zeggen dat het nooit regent (gelukkig maar). Aangezien we in Nederland het huis al een keer hadden opgebouwd in de regen en twee jaar later hadden gedemonteerd in wederom stromende regen, wisten we hoe enorm onhandig en vervelend dat was en kozen we ervoor om de dag te verplaatsen. Ook voor de kraan zelf, die met zijn gewicht moeite zou hebben om de weg omhoog te maken in de natte kleigrond.





Maar toen, 15 juni, kwam hij, Carlos, een wat oudere, enkel Portugees sprekende kraanmachinist met zijn kraan. Gelukkig wisten we dit van te voren en kwamen we in het piepkleine VVV-kantoortje van Rogil een vrolijke jonge vrouw tegen, Tatjana, die het leuk vond om ons te helpen en te vertalen.
Zo ontstond er een bijzonder tafereel in het wat meer traditionele Portugal; een lange slanke man (Wim) met drie enthousiaste vrouwen in de weer met schroefmachines, hamers, beitels en spanbanden, ladders op, ladders af en een Portugees die de hele dag op een comfortabele leren stoel in zijn airco cabine te sturen zat en daar echt niet uitkwam.
In Nederland hangen de machinisten het ‘stuurkastje ’om hun buik en lopen zo naar de plekken toe om het beter te kunnen zien. Nu riepen en rende we van voor naar achter de aanwijzingen door om die vervolgens naar Carlos hoog in zijn cabine te gebaren. Hij was ook niet het meest geduldige type en dat terwijl het allemaal juist heel precies kwam om alles goed te laten passen.





Maar dan……10 uur later en volledig doordrenkt van het zweet staat ze daar, ons huis!
Wat een trots, opluchting, dankbaarheid en volledige ontlading!
Op sommige momenten was het namelijk best spannend en heb ik zoveel bewondering voor Wim die op momenten dat iets net niet paste hij rustig keek, nadacht en weer ingenieuze dingen bedacht om het op te lossen, met spanbanden, balkjes, wiggen, een krik of soms gewoon met een mega grote hamer ergens tegen aan sloeg, maar altijd was er een oplossing, wat een fantastische kwaliteit!
En toen, in alle rust, het volledige dak schuren. Met het afbouwen, in de regen waren er namelijk heel veel natte vieze voetsporen opgekomen. Gelukkig ging dit best goed eraf en gaf het ook wel een lekker gevoel, soort ramen zemen maar dan met een schuurmachine.
Nu zijn we heerlijk aan het inrichten, meubels op zijn plek, schilderijen ophangen, kleren opgevouwen in de kasten. Ik geniet ervan, het voelt zo ontzettend fijn om ons eigen plekje te hebben en alles weer bij de hand te hebben en niet te hoeven graaien in een doos.
Wat een trots, opluchting, dankbaarheid en volledige ontlading!
Op sommige momenten was het namelijk best spannend en heb ik zoveel bewondering voor Wim die op momenten dat iets net niet paste hij rustig keek, nadacht en weer ingenieuze dingen bedacht om het op te lossen, met spanbanden, balkjes, wiggen, een krik of soms gewoon met een mega grote hamer ergens tegen aan sloeg, maar altijd was er een oplossing, wat een fantastische kwaliteit!
En toen, in alle rust, het volledige dak schuren. Met het afbouwen, in de regen waren er namelijk heel veel natte vieze voetsporen opgekomen. Gelukkig ging dit best goed eraf en gaf het ook wel een lekker gevoel, soort ramen zemen maar dan met een schuurmachine.
Nu zijn we heerlijk aan het inrichten, meubels op zijn plek, schilderijen ophangen, kleren opgevouwen in de kasten. Ik geniet ervan, het voelt zo ontzettend fijn om ons eigen plekje te hebben en alles weer bij de hand te hebben en niet te hoeven graaien in een doos.
We hebben ons huis ontworpen en gebouwd met een 12 volt licht systeem.
In Nederland hadden we daarvoor hulp van onze vriend Fried, met veel kundigheid en plezier heeft hij voor ons alle vele draden aan elkaar gekoppeld tot een prachtig licht systeem. Maar nu ondanks de vele stickertjes die we erop hebben geplakt bij het demonteren is het een heuse puzzel geworden en wordt Fried extra gemist deze dagen.
Maar we komen er, af en toe een ijsje voor wat ‘verlichting’ helpt.
Ook genieten we van de rust en elkaar.
We hadden afgelopen weken een work-a-wayer bij ons op het terrein, Dina, een fijne vrouw die ons geholpen heeft bij het opbouwen van het huis maar ook met maaien, verstevigen en timmeren aan de ondervloer en tuinwerk. Gezellig en fijn die extra handen maar we ontdekte ook dat we graag even samen wilde zijn.
Na een paar hectische maanden even ‘niets’ te hoeven en met niemand rekening houden. Samen genieten, beseffen dat we nu echt hier wonen in ons eigen paradijs, in rust ons huis afbouwen, samen een veranda aan het huis timmeren en alles letterlijk en figuurlijk een plekje geven.
In Nederland hadden we daarvoor hulp van onze vriend Fried, met veel kundigheid en plezier heeft hij voor ons alle vele draden aan elkaar gekoppeld tot een prachtig licht systeem. Maar nu ondanks de vele stickertjes die we erop hebben geplakt bij het demonteren is het een heuse puzzel geworden en wordt Fried extra gemist deze dagen.
Maar we komen er, af en toe een ijsje voor wat ‘verlichting’ helpt.
Ook genieten we van de rust en elkaar.
We hadden afgelopen weken een work-a-wayer bij ons op het terrein, Dina, een fijne vrouw die ons geholpen heeft bij het opbouwen van het huis maar ook met maaien, verstevigen en timmeren aan de ondervloer en tuinwerk. Gezellig en fijn die extra handen maar we ontdekte ook dat we graag even samen wilde zijn.
Na een paar hectische maanden even ‘niets’ te hoeven en met niemand rekening houden. Samen genieten, beseffen dat we nu echt hier wonen in ons eigen paradijs, in rust ons huis afbouwen, samen een veranda aan het huis timmeren en alles letterlijk en figuurlijk een plekje geven.


En…. we hebben afgelopen maand weer gestudeerd!
Een intensieve cursus Portugees. Nou, dat intensieve is nog zacht uitgedrukt. Elke les duurt anderhalf uur, maar na een uur duizelt het me aan elke kanten, krijg ik volledige black outs als de ‘professora’ me iets vraagt, en loop ik rood aan als ik een simpele vraag niet beantwoord weet.
Ik kijk om me heen, zie vier medestudenten driftig in de weer met gele en groene markeerstiften, gumt de overbuurvrouw er lustig op los en is een derde haar antwoorden aan het corrigeren met tip-ex (dat blijkt namelijk nog te bestaan).
Alleen bij Wim zie ik ook af en toe wat ingespannen fronsen in zijn gezicht en hier en daar een zweetdruppel. Ik streep en schrijf met pen in het volledige Portugese boek, ‘de Engelse vertalingen moet je maar opzoeken’, zegt de juf, ‘is goed voor je hersenen’.
Zou ze niet door hebben dat het meer dan 25 jaar geleden is, dat ik überhaupt in de schoolbanken zat?
Toch bleven Wim en ik trouw drie keer per week naar de les gaan en vertrouwen we erop dat ons onderbewuste veel heeft opgestoken.
Nu gaan we verder met ons ‘Portugese kinderwoordenboek’ en audiolessen van op Spotify.
Een intensieve cursus Portugees. Nou, dat intensieve is nog zacht uitgedrukt. Elke les duurt anderhalf uur, maar na een uur duizelt het me aan elke kanten, krijg ik volledige black outs als de ‘professora’ me iets vraagt, en loop ik rood aan als ik een simpele vraag niet beantwoord weet.
Ik kijk om me heen, zie vier medestudenten driftig in de weer met gele en groene markeerstiften, gumt de overbuurvrouw er lustig op los en is een derde haar antwoorden aan het corrigeren met tip-ex (dat blijkt namelijk nog te bestaan).
Alleen bij Wim zie ik ook af en toe wat ingespannen fronsen in zijn gezicht en hier en daar een zweetdruppel. Ik streep en schrijf met pen in het volledige Portugese boek, ‘de Engelse vertalingen moet je maar opzoeken’, zegt de juf, ‘is goed voor je hersenen’.
Zou ze niet door hebben dat het meer dan 25 jaar geleden is, dat ik überhaupt in de schoolbanken zat?
Toch bleven Wim en ik trouw drie keer per week naar de les gaan en vertrouwen we erop dat ons onderbewuste veel heeft opgestoken.
Nu gaan we verder met ons ‘Portugese kinderwoordenboek’ en audiolessen van op Spotify.